Szampan. Znany na całym świecie, chętnie wybierany do celebracji różnych okazji. Jedni go kochają, drudzy nie za bardzo wiedzą co z nim robić, czasami nawet zdarza mi się słyszeć, że komuś nie smakował. Jednak prawdą jest, że każdy producent musi zachować ustalone procedury wyrobu tego trunku, są lepsi w tym fachu oraz mniej urzekający jednak w mojej ocenie ( a przede wszystkim uwielbieniu do bąbelków ) większość szampanów jest dobra, a dla tych którym nie smakuje, polecam siebie lub grono innych sommelierów którzy pokażą co pić, aby było smacznie.
Jestem zwolenniczką win musujących tworzonych metodą tradycyjną, która opiera się na drugiej fermentacji wina bezpośrednio w butelce, przez co mogę w niej odnaleźć sporo moich ulubionych aromatów, maślanych, tostowych, waniliowych czy chlebowych, dodatkowo zakochana od zawsze w winach francuskich , stawia szampana w moim rankingu na bardzo wysokiej pozycji. Wybór na rynku jest o tyle duży, iż łatwo odnaleźć w nim coś dla siebie. Myślę, że na 3 butelki wybieranych win musujących, jedna powinna być szampanem. Z miłości do siebie raczę się tym winem w każdych chwilach:domowego spa, czytania książki, malowania nowego obrazu, czy spotkań z przyjaciółmi. Zaczynając dzień wolny od wszelkich obowiązków, lub kończąc codzienny pęd. Wina musujące są kobiece i seksowne, a Szampana można pić zawsze, ponieważ każda chwila życia zasługuje na świętowanie.
Laurent Lequart, producent który koncentruje się w szczególności na charakterystycznej odmianie winorośli z doliny Marne : Pinot Meunier, jak sam producent pisze na stronie “ Ta odmiana, jest wyrażana w naszych cuvées z finezją, aby nadać im okrągłość, elegancję i owocowość, która zachwyci każde podniebienia.” Niecodziennie spotyka się wina zrobione z 100% tego szczepu, które są tak dobrze dopracowane.
Laurent Lequart Reserve Brut
Reserve Brut, podstawowa butelka tego producenta, a już ukazuje kunszt i elegancję. 100% Meunier , starzona 2 lata. Po otwarciu aromaty wprost wyskakują z kieliszka bombardując ciepłem i drożdżowo, maślano, przeniczną nutą. Miękki, okrągły, wypełnia usta delikatnymi i trwałymi bąbelkami , musowanie w tym winie jest subtelne ale trwałe, pokazujące wyważoną klasę. Utrzymuje swoją aromatyczność bardzo długo co sprawia, że można butelką cieszyć się przez kilka godzin i nawet jeśli w kieliszku cenne bąbelki trochę uciekną, to w smaku nadal zachowuje się perfekcyjnie. 9G/l Dosage sprawia, że wino w końcowym odczuciu nie jest tak bardzo wytrawne jak można by się tego spodziewać z oznaczenia “Brut” Idealnie zachowany balans sprawia że to wino smakowało by nie jednemu zwolennikowi średnio wytrawnych win, jak i dałoby sobie radę z towarzystwem zachwalającym bezwzględną wytrawność. Uważam, że od takiej butelki można śmiało zacząć przygodę z szampanami 🙂 Wracając do aromatów, odnajdziemy tutaj i białe kwiaty, i dojrzałe jabłka, brzoskwinie z morelami oraz przejawiającą się w różny sposób pomarańczę czy elementy delikatnie orzechowe , gdzieniegdzie pojawia się miód.
Cudownie było móc skosztować tej butelki, i pewnie nie raz jeszcze do niej wrócę, z całym sercem polecam i życzę przyjemnego odkrywania tego wina we własnym zakresie.
Na południe od Lyonu, w samym sercu apelacji Cote-Rotie, leży malowniczo usytuowana wieś Ampuis. Między rzędami winorośli porastającymi kamieniste stoki wieje wieczny wiatr – Mistral, nie dając chwili wytchnienia spragnionym słońca liściom. To właśnie tu przed przeszło siedemidziesięcioma laty, Etienne Guigal rozpoczął swą samodzielną działalność dając początek jednej z najważniejszych posiadłości regionu – Maison Guigal.
Philippe Guigal, reprezentujący trzecie pokolenie rodziny, z podziwem wspomina dziadka, który uczestniczył przy tworzeniu aż 67 roczników wina. Niebywałe zaangażowanie i pasja Guigalów pozwoliła na przestrzeni lat znacznie rozszerzyć działalność przedsiębiorstwa. Dziś możemy skosztować ich win zarówno z północy jak i południa od Condrieu aż po Chateaneuf-du-Pape. Chcąc posiadać jeszcze większą kontrolę nad procesem winifikacji, firma w 2003 roku rozpoczęła również produkcję i sprzedaż własnych dębowych beczek.
Pracą trzech pokoleń osiągnięto sukces niosący wielki wkład w budowanie międzynarodowej reputacji win z regionu, a szczególnie jego północnej części.
Niebywałe zaangażowanie i pasja Guigalów pozwoliła na przestrzeni lat znacznie rozszerzyć działalność przedsiębiorstwa. Dziś możemy skosztować ich win zarówno z północy jak i południa.
Pierwsze skrzypce wśród czerwonych odmian na północy gra Syrah. To tu znajdziemy, oprócz wspomnianego Cote-Rotie, słynną apelację Hermitage z jej świętym wzgórzem oraz okalającą ją Crozes-Hermitage. Obie skupiają się właśnie na Syrah a główną różnicą pomiędzy nimi jest wysokość. Hermitage korzysta z najlepszych stoków, podczas gdy Crozes-Hermitage rozpościera się również częściowo na płodniejszych glebach niziny. Nie trudno domyśleć się zatem, które z win cieszy się większą estymą. Nie należy zapomnieć jednak o tym, że sława to kosztowny przywar. Czerwone Hermitage to wielkie wina z ogromnym potencjałem dojrzewania ale i bardzo wysoką ceną. Crozes-Hermitage to natomiast odrobinę lżejsze i łatwiejsze w odbiorze wcielenie Syrah, które gotowe jest do picia znacznie wcześniej i potrafi przynieść sporą przyjemność. Zwłaszcza, kiedy ma się do czynienia z jego przykładem od doskonałego producenta.
Cordes Hermitage to wino świetne do picia właśnie teraz, bez konieczności dalszego dojrzewania. W kontekście dopasowania do potraw może być naszym asem w rękawie. Ze względu na świeżość i balans sprawdzi się zarówno do piersi z kaczki, duszonej wołowiny czy twardych serów.
E. Guigal Crozes-Hermitage 2016 to wino o ciemnej rubinowej barwie. Jego zapach prezentuje sporą złożoność. Odnajduję w nim nuty owoców (maliny, jeżyny, wiśnie), przypraw (wanilia) i minerałów (ołówkowy grafit). Ta kompleksowość to miłe zaskoczenie, którego przyczyny można szukać w długim dojrzewaniu w dębie – aż 18 miesięcy. Produkcja własnych beczek najwidoczniej przychyla winom Guigala tego cennego towarzystwa. Ma to znaczenie również dla smaku tego Crozes-Hermitage. W ustach jest ono dobrze zbalansowane, eksponuje taniny ale nie pozwala im dominować. Świeżość czerwonych owoców w ataku gładko przechodzi w waniliową słodycz przypraw, którą odbieram w długim finiszu. Świetne do picia właśnie teraz, bez konieczności dalszego dojrzewania. W kontekście dopasowania do potraw może być naszym asem w rękawie. Ze względu na świeżość i balans sprawdzi się zarówno do piersi z kaczki, duszonej wołowiny czy twardych serów. Dekantacja jest mile widziana ale z pewnością nie konieczna. Wino świetnie radzi sobie będąc nalewane wprost z butelki.
Dolina Rodanu ma wiele do zaoferowania osobom zarówno zwiedzającym ją osobiście jak i odkrywającym jej wina. W drodze do kapliczki na wzgórzu Hermitage dobrze zrobić sobie przerwę na jednym z tarasów winnicy i zażyć przedsmaku wielkiego Syrah, racząc się kieliszkiem Crozes-Hermitage. Koniecznie od Guigala!
Dolina Rodanu jest kluczowym regionem produkującym wino w południowo-wschodniej Francji. Podąża biegiem rzeki od Lyonu do delty Rodanu, w pobliża wybrzeża Morza Śródziemnego. Wyjątkowy klimat i terroir niosą za sobą równie doskonałe wina. Jednak każdy diament trzeba odpowiednio oszlifować. Żeby to zrobić trzeba mieć ogromne doświadczenie oraz pasję. Tymi cechami dysponuje winnica E.Guigal, która od dziesięcioleci czerpie to co najlepsze z dobrodziejstw regionu tworząc najlepsze wina z Doliny Rodanu.
Dolina Rodanu jest kluczowym regionem produkującym wino w południowo wschodniej Francji.
Różnorodne terroir Doliny Rodanu
Dolina Rodanu jest kluczowym regionem produkującym wino w południowo wschodniej Francji. Podąża północno-południowym biegiem rzeki, od Lyonu do delty Rodanu, w pobliżu wybrzeża Morza Śródziemnego. Klimat w Północnym Rodanie jest kontynentalny i doświadcza większych sezonowych różnic temperatur niż Południowy Rodan. Zimny wiatr Mistral wieje z masywu centralnego i napływa na Rodan Północny zimą i wiosną.
Powiewy wiatru w Dolinie Rodanu są czasami wystarczająco silne, aby zniszczyć winorośl, jednak w konsekwencji przynosi więcej dobrego wysuszając winnice chroniąc je przed wszelkimi chorobami
Długość doliny oznacza, że wina Rodanu są produktem wielu różnych rodzajów gleby i mezoklimatów. Na północy znajdują się granitowe i łupkowe gleby, podatne na erozję, która jest zmniejszana przez budowę tarasów. Gleby stają się cięższe od gliny w południowej części odanu.
Powszechnie akceptowany podział między północną a południową częścią jest podkreślony przez oddzielenie ich od siebie na odległość 40 km między miastami Valance i Montelimar, w których prawie nie uprawia się winorośli.
Popularny kupaż „GSM”
Podział ten znajduje odzwierciedlenie nie tylko w geografii i preferowanych odmianach winogron, ale także w jakości i ilości produkowanych win. Mniej produkująca północ skupia się prawie całkowicie na Syrah w przypadku czerwonych win orazV iognier, Marsanne i Roussanne w przypadku białych, podczas gdy bardziej wydajne południe koncentruje się przede wszystkim na Grenache i Mourvedre, które w połączeniu z Syrah tworzą mieszankę charakterystyczną dla południowego Rodanu. Podczas gdy błogosławione granitami zbocza północy są połączone z klimatem kontynentalnym, skaliste, piaszczyste gleby płaskiego południa cieszą się cieplejszymi zimami klimatu śródziemnomorskiego.
Prestiżowe wina
Prestiż to także kluczowy element odróżniający północne i południowe obszary odanu. Północ szczyci się starymi i szanowanymi nazwami, takimi jak Hermitage i Cote Rotie, ale stanowi zaledwie 5% całkowitej produkcji wina w dolinie. Pozostałe 95% powstaje na południu pod mniej prestiżowymi nazwami. Południe nie jest jednak całkowicie pozbawione znanych apelacji, ponieważ to tutaj znajduje się Chteauneuf du Pape. Nazwa, która łączy północ i południe to Cotes du Rhone – apelacja obejmująca wina białe, czerwone i różowe z całej doliny. Wina te nadal muszą spełniać przepisy apelacji, ale nie są one tak wymagające jak te dla bardziej specyficznych lokalizacji, takich jak Saint Joseph lub Gigondas.
Apelacje Doliny Rodanu
Côte Rôtie
Côte Rôtie to niewielka, ale niezwykle prestiżowa apelacja winiarska położona na północnym krańcu Doliny Rodanu. Jej nazwa oznacza palone zbocze, jest to bardzo odpowiednia nazwa dla wielu południowych winnic, które korzystają z maksymalnej ekspozycji na promienie słoneczne. Syrah, uprawiane na stromych, południowo-wschodnich stokach, produkuje wina, które są znane z eleganckiej i subtelnej struktury, ze złożonymi aromatami typowymi dla lokalnego terroir. Na mocy prawa apelacyjnego dozwolone jest dodawanie do 20% białej odmiany Viognier, aby nadać swoim winom elegancji i równowagi. Istnieje uznana różnica między dwoma głównymi stylami win w tej apelacji, przejawiająca się w wyraźnie różnych winach z dwóch najbardziej cenionych winnic. Wina z Côte Blonde, leżące bezpośrednio na zachód od Ampuis są lżejsze, bardziej owocowe, bogatsze i wcześniej gotowe do picia. Te z Côte Brune (bezpośrednio nad Ampuis) są wytwarzane w bardziej taninowym z wyraźnie zaznaczoną strukturą, aby wykorzystać wpływ żelaznych gleb. Bardzo często pomija się dodanie Viognier. Côte Blonde to, jak sama nazwa wskazuje, zbocze pokryte jaśniejszymi piaszczystymi glebami i wapiennym podłożem. Natomiast w Côte Brune można zobaczyć zbocza pokryte czerwono-brązową glebą, wzbogacone żelazem.
Etienne i Marcel Guigal są w dużej części odpowiedzialni za niedawny renesans Côte Rôtie oraz jego świetną reputację. Przez większość XX wieku obszar ten był raczej zaniedbany i słabo rozwinięty, a niewielu producentów wina czerpało korzyści z doskonałych warunków uprawy winorośli. Wina Guigal z winnic La Mouline (Côte Blonde), La Landonne i La Turque (Côte Brune) przyciągnęły uwagę miłośników win na całym świecie i pomogły uczynić Côte Rôtie jednym z najbardziej pożądanych win we Francji.
Côte Rôtie to niewielka, ale niezwykle prestiżowa apelacja winiarska położona na północnym krańcu Doliny Rodanu. Jej nazwa oznacza palone zbocze, jest to bardzo odpowiednia nazwa dla wielu południowych winnic, które korzystają z maksymalnej ekspozycji na promienie słoneczne.
Condrieu
Condrieu jest prawdopodobnie najbardziej znaną nazwą winiarską z północnego Rodanu. Apelacja utworzona w 1940 r. obejmuje białe wina wytwarzane wyłącznie z Viognier, w przeciwieństwie do swoich sąsiadów (Saint-Joseph, Crôzes-Hermitage i Côte Rôtie), którzy specjalizują się w solidnych czerwieniach z Syrah. Wiele stoków, na których uprawiany jest Viognier, jest zbyt stromych, aby były dostępne dla ciągników. Dlatego zbiera się je ręcznie, tak jak wtedy, gdy uprawiano tu winogrona około 2000 lat temu. Najlepsze parcele mają wierzchnią warstwę gleby złożoną z mieszanki kredy, krzemienia i miki. Niektórzy uważają, że jest to odpowiedzialne za mineralne aromaty obecne w najlepszych winach z Condrieu. Połączenie tych gleb i suchego, ciepłego klimatu tego obszaru tworzy niezwykle charakterystyczny terroir. Niestety winnice są szczególnie narażone na silne wiatry północne, które przemieszczają się w górę Rodanu. Mogą one spowodować znaczne szkody w uprawach w okresie kwitnienia. Średnia wydajność jest tutaj niezwykle niska, co sprawia, że wina Condrieu są nie tylko rzadkie, ale także dość drogie w produkcji. Charakterystyczne wina Condrieu cieszą się rosnącą popularnością od lat 70. W tym czasie winogrona Viognier zostały przywrócone znad krawędzi wymarcia. We wczesnych latach osiemdziesiątych na tym obszarze pozostało zaledwie kilka hektarów winnic z nasadzeniami Viogniera. Obecnie około 170 hektarów jest przeznaczonych wyłącznie do produkcji Condrieu.
W ciągu dziesięcioleci od ich renesansu wina Condrieu ewoluowały stylistycznie. Nastąpiło przesunięcie w kierunku bardziej wytrawnego stylu i odejście od intensywnej słodyczy, z której kiedyś były najbardziej znane. Dziś wina z Condrieu zachowują idealną równowagę między delikatnym aromatem a treściwym ciałem, dzięki czemu świetnie pasują do koziego sera wytwarzanego na tym obszarze: Rigotte de Condrieu.
Saint-Joseph
Saint-Joseph, w północnej francuskiej dolinie Rodanu, to największa apelacja regionu pod względem zasięgu geograficznego. Obejmuje ponad 26 gmin i rozciąga się od Chavanay na północy do Chateaubourg na południu. Apelacja Saint-Joseph obejmuje zarówno wina czerwone (wytwarzane głównie z Syrah), jak i wina białe (wytwarzane z Marsanne i Roussanne mieszanych w różnych proporcjach). Wina czerwone wytwarzane w lżejszym stylu, są gotowe do wcześniejszej konsumpcji i skłaniają się w kierunku bardziej owocowych smaków z delikatniejszymi taninami. Wina białe stanowią tylko 10% produkcji Saint-Joseph i są wytrawne, o miodowym, kwiatowym aromacie oraz zrównoważonej masie i kwasowości.
Terroirs Saint-Joseph różni się znacznie na 50 km, które obejmuje apelacja wzdłuż doliny Rodanu.
Najlepsze stanowiska znajdują się na pierwotnych formacjach skalnych, składających się z gnejsu, granitu i łupków bogatych w mikę, podczas gdy inne znajdują się na wychodniach wapienia lub aluwialnych glebach dawnych tarasów lodowcowych. Każda z tych gleb ma swoje własne cechy charakterystyczne dla produkowanych z nich win.
Crozes-Hermitage
Crozes-Hermitage obejmuje stosunkowo duży obszar na wschodnim brzegu Rodanu, na północ i południe od miasta Tain L’Hermitage. Znacznie większa niż apelacja Hermitage, którą otacza, Crozes-Hermitage jest również znacznie bardziej płodna. Zdecydowana większość win Crozes-Hermitage to wina czerwone wytwarzane głównie z Syrah, które mają dużo jasnych aromatów owocowych i stosunkowo lekką strukturę. Pozostałe 10 procent to białe wina Crozes-Hermitage Blanc produkowane z Roussanne i Marsanne.
Co ciekawe, te dwie odmiany białego wina są również wykorzystywane w ograniczonym stopniu w wielu winach czerwonych.
Terroirs Crozes-Hermitage jest wiele. Na północ od miasta Tain L’Hermitage znajduje się obszar, który korzysta z korzystnego mezoklimatu i zatrzymującej ciepło granitowej skały i produkuje bogatsze, bardziej złożone wina niż te z płaskich krain na południu. W tych wschodnich rejonach apelacji dominują gleby gliniaste i wapienne, podczas gdy te południowe, leżące bliżej rzeki położone są na glebach aluwialnych.
Châteauneuf-du-Pape
Châteauneuf-du-Pape to historyczna wioska między miastami Orange i Avignon, w południowej dolinie Rodanu we Francji. Słynie z mocnych, pełnych win czerwonych, wytwarzanych głównie z GSM – klasycznego trio winogronowego południowego Rodanu: Grenache, Syrah i Mourvèdre. Te trzy odmiany są odpowiedzialne za zdecydowaną większością win czerwonych w apelacji, chociaż do użytku dopuszczonych jest ich aż osiemnaście. Grenache jest królem winnic. W pewnym stopniu jest stosowany w każdej czerwieni Châteauneuf, a wiele z nich jest w całości z niej wykonanych. Odmiana sprawdza się tutaj lepiej niż w jakimkolwiek innym regionie Francji i wnosi soczysty, dżemowy, czerwono-owocowy smak i wysoki potencjał alkoholu. Po Grenache, następnymi najważniejszymi odmianami są Syrah i Mourvèdre. Syrah najlepiej rośnie w chłodniejszych miejscach miasta i wnosi do kupażu strukturę i korzenne nuty czarnych owoców. Późno dojrzewający, kochający słońce Mourvèdre kwitnie tylko w gorętszych i suchszych winnicach i dodaje głębi i aromatów gorzkiej czekolady. Tutejsze winnice produkują również białe wina Châteauneuf-du-Pape, które są cierpkie, ciężkie i intensywnie aromatyczne. Są one wytwarzane z wielu odmian południowo-francuskich, przede wszystkim Grenache Blanc, Roussanne, Clairette i Bourboulenc, ale także kilku tych zupełnie nieznanych poza południową Francją (Clairette Rosé, Grenache Gris, Picardin, Picpoul Blanc, Picpoul Gris). Gleby wokół Chateauneuf-du-Pape są żwirowe i piaszczyste, podobnie jak w południowej części doliny Rodanu. Tworzą je głównie pradawne koryta rzek z różnej epoki (miasto i jego winnice znajdują się na wschód od Rodanu). Archetypowa winnica Châteauneuf jest usiana dużymi kamyczkami zwanymi galetami, których miękka, zaokrąglona forma kontrastuje bezpośrednio z sękatymi, poskręcanymi pniami winorośli. Klimat jest tu śródziemnomorski i bardzo suchy (Châteauneuf-du-Pape jest technicznie najbardziej suchą ze wszystkich apelacji Rodanu), co sprawia, że tym bardziej istotne jest to, że w okresie wegetacji zabronione jest nawadnianie winnic. W skrajnych przypadkach trzeba wystąpić o specjalne zezwolenie rządu francuskiego na podlewanie winorośli.
Nazwa Châteauneuf-du-Pape oznacza „nowy zamek papieża” i nawiązuje do początku XIV wieku, kiedy Awinion został wybrany na nową siedzibę dworu papieża. Samo miasto jest wręcz przesiąknięta historią, ale jako tytuł wina Châteauneuf-du-Pape cieszy się prestiżem od niespełna wieku. Aż do początku XX wieku tutejsze wina były anonimowo grupowane razem z innymi winami z rejonu Awinionu. Oficjalny tytuł apelacji Châteauneuf-du-Pape został ogłoszony w czerwcu 1929 r. Była jednym z pierwszych w kraju i do dziś pozostaje jedną z najbardziej prestiżowych.
Winnica Guigal została założona w 1946 roku przez Etienne Guigala w miejscowości Anpuis w samym sercu apelacji Côte-Rôtie.
Wina od E.Guigal
Rodzina Guigal od pokoleń doskonali proces winikacji korzystając z doświadczenia swoich przodków. Na każdym etapie produkcji wymaga od siebie i swoich pracowników, aby przestrzegali norm wypracowanych przez lata. Z wyjątkowego terroir czerpie to co najlepsze. W piwnicach winnicy dojrzewają w dębowych beczkach wina, które nabierają w nich charakteru. Winemakerzy pozwalają im ewoluować do momentu osiągnięcia perfekcyjnej równowagi. Ich wina pokazują głębie owocowych aromatów, nut beczkowych i tanin. Marcel i Philip Guigal ojciec i syn koordynują, aby rodańskie kupaże były wyrafinowane i oddawały charakter nie tylko winnicy, ale także pokazywały autentyczność danego rocznika i pochodzenia winogron. Cierpliwie czekają na idealny moment, aby napełni butelkę wyjątkowym winem.
Winnica Guigal została założona w 1946 roku przez Etienne Guigala w miejscowości Anpuis w samym sercu apelacji Côte-Rôtie. Położona jest na stromych zboczach uformowanych przez dolinę rzeki Rodan, tworząc malownicze tarasy, na których winogrona rosną od czasów starożytnych. Rodzina Guigal uprawia winorośl jedynie w największych i najlepszych apelacjach w Dolinie Rodanu: Côte-Rôtie, Condrieu, Hermitage, Châteauneuf-du-Pape, Saint-Joseph, Crozes-Hermitage. Dzięki pasji do tworzenia win w zgodzie z naturą rodzina Guigal od dziesięcioleci czerpie z ekosystemu to co najlepsze i produkuje wyłącznie doskonałe wina z największych i najlepszych apelacji południowego i północnego Rodanu.
„Bracia, przyjdźcie szybko – piję gwiazdy!”: według legendy mnich Dom Perignon z opactwa Hautvillers wypowiedział te słowa, kiedy otworzył butelkę wina, która została zabutelkowana przed zakończeniem fermentacji. Zachwycony smakiem i zapachem wina oraz delikatnymi bąbelkami, Dom Perignon opracował metodę produkcji wina musującego. Niestety jest to jedynie legenda. Wprawdzie Dom Perignon istniał naprawdę i przez większość swojego życia pracował jako w Opactwie Hautvillers, gdzie był odpowiedzialny za pozyskanie terenów na winnice oraz za ulepszenie win (tych niemusujących) z opactwa. Jednak jego cała praca została udokumentowana i nigdzie nie znaleziono wzmianki o tym, żeby kiedykolwiek robił wino musujące, czy przypadkowo, czy celowo.
Każdy słyszał nazwę szampan i wielokrotnie użył jej nie tylko do tych win pochodzących z kolebki najbardziej wyrafinowanych francuskich win musujących – Szampanii. Ich fenomen to nie tylko zasługa świetnie wykreowanego wizerunku oraz marketingu, ale także niepodważalnej jakości wynikającej z wielu aspektów – począwszy od uprawy po sam proces produkcji szampana.
W rzeczywistości, w czasach Dom Perignon, wino z bąbelkami było czymś, czego należało unikać. Od czasu do czasu zdarzało się to naturalnie i było bardzo wdzięcznie nazywane „winem diabła”. Bąbelki pojawiały się, gdy wino było butelkowane przed zakończeniem procesu fermentacji. Wewnątrz butelki narastało ciśnienie i często powodowało pękanie korka lub wybuch butelki. Latające odłamki uderzające w inne butelki, wywoływały reakcję łańcuchową pękających butelek. Dlatego Dom Perignon nigdy nie próbował stworzyć wina musującego. W rzeczywistości próbował tego uniknąć. A więc kto tak naprawdę pierwszy „spróbował gwiazd”? W latach 90. odkryto dokumenty potwierdzające, że Anglicy używali nowoczesnej metody wyrobu szampana, jeszcze zanim Dom Perignon znalazł się w opactwie Hautvillers. Wygląda na to, że w XVII wieku Anglia sprowadziła duże ilości wina z regionu Szampania, które sami butelkowali. Od czasu do czasu dostawali beczkę z winem, które musowało i ten styl tak bardzo im się spodobał, że opracowali sposób produkcji, aby wino zawsze miało bąbelki. W 1662 roku angielski naukowiec Christopher Merret napisał: „nasi winiarze dodają ogromne ilości cukru i melasy do win, aby były żywe i musujące”. Anglicy dodawali cukier ze swoich karaibskich kolonii do butelek wina, aby spowodować drugą fermentację. Opracowali również mocniejsze, grubsze szkło, które mogło wytrzymać ciśnienie wtórnej fermentacji w butelce. Metodę drugiej fermentacji w butelce zwaną méthod champenoise (metoda szampańska) stosowano w Anglii od XVII wieku. Region szampański zaczął jej używać dopiero w XIX wieku. Mimo to od 1994 r. Terminu méthod champenoise nie można używać do opisywania procesu wytwarzania win musujących innych niż tych produkowanych Szampanii we Francji.
Jedną z charakterystyk szampana jest to, że jest mieszany pod każdym względem: mieszanka winogron, mieszanka roczników i mieszanka regionów.
Szampanię znajdziemy na północy Francji, na wschód od Paryża. Region rozciąga się na 34 500 hektarach, od Reims na północy, prawie do granicy z Burgundią na południu. Choć w całym regionie znajdziemy tylko jedną apelację (AOC Champagne), to Szampanię dzieli się na pięć głównych podregionów:
1. Montagne de Reims ma jedne z najbardziej zróżnicowanych gleb w Szampanii, dzięki czemu uprawia się tu wszystkie główne winogrona w regionie. Jednak Montagne de Reims jest najbardziej znane z Pinot Noir, a wiele wiosek Grand Cru jest źródłem dojrzałych, wysokiej jakości winogron używanych do produkcji win w dużych domach szampańskich. 2. Côte des Blancs specjalizuje się w białych winogronach. Biegnące na południe od miasta Epernay, gleba tego wschodniego i południowo-wschodniego zbocza ma większą ilość kredy bogatej w wapień niż gdzie indziej w Szampanii, co tworzy winogrona o wysokiej kwasowości. 3. Vallée de la Marne Położone wzdłuż rzeki Marne na zachód od Epernay, Vallée de la Marne to kraj Pinot Meunier. Ponieważ region ten jest podatny na mróz i jest bardziej zdominowany przez glinę i piasek niż kredę, najlepiej odnajduje się tu Pinot Meunier, ponieważ pączkuje późno i dojrzewa wcześnie. 4. Côte de Sézanne Położone na południe od centrum produkcji szampana Côte de Sezanne jest jak małe Côte des Blancs. Gleba Côte de Sezanne, choć dobrze nadaje się do Chardonnay, nie jest tak zdominowana przez kredę. Dlatego wina mają nieco niższą kwasowość, ale są bardziej aromatyczne. 5. Aube Patrząc na mapę, początkowo może nie być oczywiste, że Aube jest częścią Szampanii. W końcu jest bliżej Chablis niż Reims i Epernay. Aube i jej podregion Côte des Bars to rozwijający się region w pobliżu miasta Troyes. Pinot Noir dominuje w winnicach, ponieważ jest to cieplejszy region z mniejszą ilością kredy w glebie.
Każdy z trzech głównych winogron szampana wnosi do wina swoje własne atrybuty i charakterystykę. W ten sposób, łącząc wszystkie trzy, powstaje kompletny szampan. „Wielką trójką” są: • Chardonnay, które dodaje elegancji, możliwości starzenia oraz świeże cytrusowe aromaty • Pinot Noir, który daje strukturę, bogactwo oraz ciało • Pinot Meunier, które dodaje aromatów oraz owocowości.
„Wielka trójka” zdecydowanie dominuje w nasadzeniach winnic szampańskich, ale są też cztery inne winogrona, których można używać przy produkcji szampana: Petit Meslier, Arbane, Pinot Gris oraz Pinot Blanc.
To co odróżnia szampana od wielu innych win musujących jest jego metoda produkcji tzw. metoda szampańska. Głównym elementem odróżniającym ją od metody Charmata (metoda tank) jest etap, w którym wino po zabutelkowaniu i dodaniu drożdży oraz cukru (tzw. liqueur) przechodzi drugą fermentację w butelce zamiast w stalowych kadziach. Następnie remuer lub żyropalety obracają butelki w celu równomiernego osadzenia osadu w szyjce, by potem zamrozić ją i wytrącić zebrany osad z drożdży i cukru. Następnie otwiera się butelki w celu usunięcia osadu. Proces ten nazywa się degorżowaniem. Ubytki wina uzupełnia się i korkuje. Tak przygotowana butelka jest odpowiednia etykietowana i gotowa do dystrybucji.
Szampany od Laurent Lequart
Laurent Lequart to dom szampański z serca Doliny Marne. Posiadłość rodziny Lequart to 10-hektarowe, piękne winnice położone w miejscowości Passy Grigny. W 2010 roku Laurent postanowił skoncentrować się na emblematycznym szczepie z doliny Marne: Pinot Meunier, który sprawia, że wina są okrągłe, eleganckie i owocowe, co najlepiej oddają szampany z linii Cuvée Lequart. Dziś 80% terenu jest zasadzona tym winogronem. Obecnie winnicą zarządza Laurent wraz ze swoją żoną Nathalie, ale mają nadzieję, że w przyszłości ich najstarszy syn Corentin będzie reprezentował piąte pokolenie domu szampańskiego Lequart.
Gaskonia to nie tylko Armagnac i D’Artagnan, ale także połacie winnic, z których powstają przede wszystkim lekkie białe wina w doskonałej relacji ceny do jakości.
Jeszcze niedawno większość winogron w Gaskonii przeznaczonych była do produkcji Armagnacu. Obecnie coraz więcej winnic decyduje się ponownie na samodzielną produkcję win. Dlaczego ponownie? Historia winiarstwa w południowo-zachodniej Francji jest dość zawiła. Pierwsze wina w regionie robiono już w czasach imperium rzymskiego. W średniowieczu Gaskonia pod rządami anglików była jednym z najważniejszych eksporterów wina do Anglii. Niestety w XIII-XIV wieku Bordeaux uznało inne regiony winiarskie za swoją konkurencję i wprowadziło Police des Vins. Było to prawo faworyzujące wina bordoskie wedle którego inne regiony podlegające porcie Bordeaux mogły z niego wypłynąć dopiero po sprzedaży większości win bordoskich. Dodatkowe obostrzenia sprzedaży nałożone na kupców angielskich przez Francuzów po wygranej Wojnie Stuletniej nie pomogły Gaskonii odzyskać dawnego miejsca na rynku. Gaskonia na wiele lat zniknęła z mapy winiarskiej świata.
Gaskonia to zielona wyspa na mapie Francji słynąca z produkcji lekkich, świeżych win z lokalnych szczepów w doskonałej relacji ceny do jakości
Na klimat Gaskonii, położonej między górami a oceanem, bardzo wyraźnie wpływa bliskość Atlantyku. W regionie notuje się duże opady deszczu wiosną, dzięki czemu krajobraz jest niezwykle bujny i zielony. Z kolei noce są chłodne nawet w środku lata, co sprawia, że gaskońskie wina są lekkie i świeże. Dodatkowy wpływ na charakter wina ma gleba – mieszanka piasków, gliny i wapnia.
W regionie świetnie odnajdują się lokalne szczepy takie jak Colombard, Ugni Blanc, Tannat czy Gros Manseng. Przez wiele lat Ugni Blanc służył przede wszystkim do produkcji Armagnacu – lokalnej odpowiedzi na bardziej znanego Cognaca. Armagnac do lat 80-tych XX wieku przeżywał swoją świetność, jednak w latach 90-tych wielu producentów zdecydowało się zdywersyfikować produkcję brandy na rzecz wina. Na nowo musieli nauczyć się produkcji win z lokalnych szczepów. Wcześniej ograniczono uprawę Colombard na rzecz Ugni Blanc, który był uważany za bardziej wartościowy szczep. Zmieniło się to po odkryciu na nowo szczepu Colombard w Kalifornii przez Andre Dubosc – założyciela kooperatywy Plaimont zajmującej się popularyzacją winiarstwa południowo-zachodniej Francji. Wówczas odkryto potencjał lokalnych odmian i zaczęto produkować z nich wina.
Gaskończycy nie chcą konkurować z bardziej znanymi północnymi sąsiadami z Bordeaux. Stawiają na endemiczne szczepy, z których produkują lekkie, świeże wina i w nich upatrują przyszłość swojego regionu. Świetnie to pokazuje filozofię życia mieszkańców Gaskonii, którzy zamiast znanych marek wolą wytwarzać produkty o wysokiej jakości w rozsądnej cenie.
Winnica Laballe
Posiadłość Laballe usytuowana jest na unikatowej, niewielkiej wyżynie nazywanej Sables Fauves (płowe piaski). Jeszcze do niedawna bardziej była znana jako miejsce produkcji Armagnac (produkowany przez rodzinę Laudet od 1820 roku). Jednak w latach 70-tych XX wieku Noël Laudet postanowił rozpocząć produkcję białych, wytrawnych win. Jego wnuk, Cyril rozszerzył ofertę jeszcze bardziej i dzisiaj na 40 hektarach uprawianych jest aż 8 różnych szczepów – od charakterystycznego dla regionu Gros Manseng po Tannat. Wina pochodzą z IGP Cotes du Gascogne i nie podlegają tak rygorystycznym zasadom produkcji jak w przypadku win apelacyjnych. Pozwala to winiarzom eksperymentować w poszukiwaniu bardziej autorskiego charakteru wina.
Bądź na bieżąco z naszymi nowościami i aktualnościami. Zapisz się do naszego newslettera i otrzymaj aż 20% rabatu na pierwsze zakupy!
Dziękujemy! Sprawdź skrzynkę pocztową i potwierdź subskrypcję.
Polityka prywatności
Nasza strona internetowa używa plików cookies, dzięki którym może ona funkcjonować w jak najlepszy sposób dla Was. Informacje plików cookies znajdują się w Waszej przeglądarce i spełniają takie funkcje jak np. rozpoznawanie czy Twoja aktualna wizyta na naszej stronie jest pierwszą czy ponowną, jak również cookies pomagają nam zrozumieć, które sekcje na naszej stronie odwiedzacie najczęściej, a co wymaga poprawy. Więcej na temat zasad ochrony danych osobowych na naszej stronie oraz plików cookies znajdziecie TUTAJ (kliknij na łącze).
Wymagane pliki cookies
Wymagane pliki cookies powinny być dozwolone, abyśmy je zapamiętali i w czasie kolejnej wizyty rozpoznawali Wasze preferencje odnośnie plików cookies.
Jeśli uznacie, że powinny być one niedozwolone, wtedy nie będziemy w stanie zapamiętać Waszych preferencji. Oznacza to, że za każdym razem, kiedy będziecie odwiedzali naszą witrynę, będzie potrzeba zadecydowania o pozwoleniu lub odrzuceniu na pliki cookies.
Dodatkowe pliki cookies
Nasza witryna wykorzystuje narzędzia analityczne firmy Google (Google Analytics) i firmy Facebook (Facebook Pixel) do zbierania anonimowych danych, takich jak liczba odwiedzających naszą stronę. Więcej na temat ich użycia na naszej stronie znajdziesz w Polityce prywatności w dziale Pliki cookies.
Zezwalając na ten typ plików cookies, pomagacie nam ulepszać działanie naszej strony.
Prosimy najpierw zezwólcie na wymagane pliki cookies, abyśmy mogli zapamiętać Wasze preferencje.
Zasady ochrony danych osobowych
Więcej informacji o zasadach ochrony danych osobowy znajdziecie TUTAJ (kliknij łącze).
