Producent miesiąca 03| 2020: Tenuta di Morzano

utworzone przez Krzysztof Zawadzki | mar 5, 2020 | Aktualności, Wina włoskie

Oprócz doskonałej kuchni i malowniczych krajobrazów Toskania jest krainą słynącą przede wszystkim z wina. Pisząc o toskańskim winiarstwie nie sposób pominąć jednej z ikon tego regionu – Chianti.

Chianti jest najstarszym regionem winiarskim we Włoszech. Już w XIII wieku zanotowano w pismach kościelnych pierwsze wzmianki o produkcji tego wina (które najprawdopodobniej było białe!)

Historia Chianti

Chianti jest najstarszym regionem winiarskim we Włoszech. Już w XIII wieku zanotowano w pismach kościelnych pierwsze wzmianki o produkcji tego wina (które najprawdopodobniej było białe!) w okolicach miasteczek Radda, Castellina i Gaiole tworzących tzw. Ligę Chianti. Wino było produkowane przede wszystkim dla arystokratów, a winorośl uprawiano w okolicach ich posiadłości. Wraz z upływem czasu zaczęto produkować wina poza nieformalnie wyznaczonym terytorium. Duża ilość winnic oraz masowa produkcja spowodowały, że wina były marnej klasy. Ta tendencja utrzymywała się przez długi czas. Dopiero w XVIII wieku książę Kosma III Medyceusz w obawie przed rozszerzającą się produkcją słabej jakości win wydał rozporządzenie o utworzeniu granic apelacyjnych dla regionu Chianti. Jego decyzja zapoczątkowała dalsze zmiany w celu dążenia do produkcji jakościowych win. I tak kolejny monarcha Leopold August wprowadził szereg dekretów umożliwiających rozwój winiarstwa w regionie. Za jego rządów osuszono bagienne tereny i zasadzono w ich miejsce winorośl, obniżono cła na wino i zliberalizowana jego handel. W XIX wieku kontynuowano rozwój w przemyśle winiarskim. Włoski premier i enolog Bettino Ricasolego wydał broszurę z informacją o metodzie produkcji wina czerwonego w regionie, zgodnie z którą winnice w Chianti zostały objęte normami jakościowymi. Chianti musiało być produkowane z dwóch szczepów – Sangiovese i Canaiolo. Co prawda ta historia dotyczy przede wszystkim apelacji Chianti Classico, która przez wielu uważana jest za tę pierwotną i prawdziwą. Jednak wpływ nadania podstawowych norm apelacyjnych odczuł cały region. Od tej pory zaczęto produkować większą ilość win czerwonych niż białych. Do produkcji zaczęto używać przede wszystkim najpopularniejszego szczepu w regionie – Sangiovese, charakteryzującego się dużą kwasowością i szczodrym owocem. Z tego też względu wielu winiarzy używało do „zmiękczenia” Chianti około 20% białych odmian winorośli. Obecnie ta praktyka jest zabroniona, a dokładne normy jakościowe dla apelacji Chianti zostały, mimo wielu zmian spisane i wcielone w życie w 1996 roku. Zakładają one, że w produkcji Chianti oprócz Sangiovese można dodać maksymalnie 20% innych lokalnych lub międzynarodowych szczepów uprawianych w regionie. Od 2006 roku nie można w ogóle korzystać przy produkcji Chianti ze szczepów białych.

O Chianti i Sangiovese

Chianti usytuowane jest na malowniczych wzgórzach między Sieną a Florencją. Region podzielić można na dwie główne części: DOCG Chianti oraz DOCG Chianti Classico i trzy apelacje satelickie je otaczające: Chianti Rúfina i Chianti Colli Senesi, Chianti Colli Fiorentini. Wielu jednak nie pamięta o kilku mniej znaczących, ale produkujących często świetne wino takich jak Chianti Montalbano, Chianti Colline Pisane czy Chianti Montespertoli. Mimo dużego terenu w jakim produkowane może być Chianti oraz mnogości szczepów zarówno międzynarodowych (Caberneto Sauvignon, Merlot, Syrah) oraz regionalnych (Canaiolo, Colorino, Mammolo) wiodącym szczepem jest Sangiovese. Toskańscy puryści wyznają szkołę tradycyjną, która nie dopuszcza w procesie produkcji dodatku innych szczepów niż Sangiovese. Wina w 100% z tego szczepu charakteryzują się sporą kwasowością, jasnoczerwonym kolorem i mocnymi taninami. Takie wina często nadają się do picia dopiero po kilku latach. Są zatem idealne do starzenia. Z kolei szkoła modernistyczna wyznaje zasadę zmiękczania Sangiovese innymi szczepami. Wynika to przede wszystkim z chęci skrócenia czasu, w którym wino idealnie nadaje się do picia. Dodatkowo argumentują domieszkę innych szczepów bardziej przystępnym dla zwykłego konsumenta charakterem wina. Kolejną różnicą między metodami produkcji jest także użycie odmiennych rodzajów beczek. Tradycjonaliści używają dużych beczek tzw. botti, dzięki którym otrzymują wina bardziej taniczne, o mniejszej koncentracji i większej kwasowości. Z kolei moderniści używają mniejszych beczek tzw. barriques. Dzięki nim wina są bardziej łagodne, owocowe i krągłe. W zależności od upodobań warto zwrócić uwagę w jakich proporcjach producent kupażuje wino lub czy w ogóle to robi. Może to uchronić przed nietrafionym wyborem wina.

Chianti Montespertoli, wznoszące się na wzgórzach otaczających miasto o tej samej nazwie, jest najmniejszą podstrefą w Chianti DOCG.

Chianti Montespertoli

Chianti Montespertoli znajduje się w sercu malowniczej Toskani na południowy-zachód od Florencji. Od słynnej apelacji Chianti Classico oddziela ją południowe ramię obszaru Colli Fiorentini, które obejmuje tereny na południe od samej Florencji. Chianti Montespertoli, wznoszące się na wzgórzach otaczających miasto o tej samej nazwie, jest najmniejszą podstrefą w Chianti DOCG. Obszar ten ma specyficzny terroir, który jest idealny do uprawy winorośli – sprzyjający klimat, doskonałe gleby i topografia. Bogate wapienne gleby okazały się przydatne w uprawie Sangiovese, a słoneczne stoki regionu korzystają z dobowej zmiany temperatury, która zapewnia bujne, ale zrównoważone wina. Chianti produkowane w Montespertoli są z reguły kupażami i są bardziej skoncentrowane, o rubinowej barwie i mniejszej kwasowości niż wina z południa regionu. Dojrzewają w dębowych beczkach typu barrique o 3 miesiące dłużej niż zakładają normy apelacyjne dla DOCG Chianti. Takie subtelne różnice sprawiają, że są one powszechnie lubiane. Gotowe są do picia stosunkowo szybko, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby poczekać z nimi roku lub więcej. Wówczas będę mniej agresywne i jeszcze bardziej przyziemne. Zgodnie z przepisami DOCG obowiązującymi w Chianti. Wina w Chianti Montespertoli muszą zawierać co najmniej 70 procent Sangiovese. Pozostała część może być mieszanką innych odmian czerwonych winogron: lokalne odmiany Canaiolo i Colorino są do tego powszechne, ale winiarze zaczynają przechodzić na bardziej międzynarodowe odmiany, takie jak Cabernet Sauvignon i Merlot.

Klimat i ukształtowanie regionu

Krajobraz Chianti wydaje się chaotyczny – liczne pagórki, bujna zieleń sprawiająca wrażenie dzikiej i rosnące dowolnie cyprysy. Brakuje w tym opisie tylko winnic, które gdzieniegdzie są wtopione w pejzaż regionu. Mimo, że zajmują znaczną część terenu Chianti, to chowają się w mnogiej roślinności. Klimat śródziemnomorski na ogół sprzyja jej rozkwitowi. Temperatury są umiarkowane, ale o dużej amplitudzie. Lata są suche i gorące, wiosny ciepłe, a jesień i zima łagodne i deszczowe. Wysokość temperatur różni się także względem położenia. Za chłodniejszą część regionu uznaje się okolice bliżej Florencji. Z kolei bliżej Sieny klimat jest cieplejszy. W zależności od miejsca uprawy winorośli, winogrona są bardziej mięsiste i sprężyste lub mniej. Szczep Sangiovese wdzięcznie reaguje na różnorodność klimatu.

Wina od Tenuta di Morzano

Winnica została założona w 1973 roku przez florenckiego architekta Luciano Mignolli. Posiadłość składa się z kilku nieruchomości przylegających do farmy Nonnonanni oraz dołączonych parceli. Dzisiaj posiadaczką 41 hektarów ziemi jest córka Francesca, a zarządcą winnicy jest od 19 lat Giacomo Benucci, który odpowiada za rozwój agroturystyki (coraz chętniej odwiedzanej przez Polaków). W 2015 roku Robert Parker przyznał Chianti Emilio aż 90 punktów. Winnica produkuje około 240 000 butelek wina rocznie.

Producent miesiąca 02| 2020: Le Vigne di Sammarco

utworzone przez Krzysztof Zawadzki | lut 6, 2020 | Aktualności, Wina włoskie

Region Apulia to fascynujące połączenie unikalnej historii, kultury i oczywiście jednych z najlepszych potraw i win, jakie oferują Włochy. Dziś każdy miłośnik win zna ten region za sprawą Primitivo. Jednak mimo tysiącletniej kultury winiarskiej, wino z Apulii przez długi czas nie cieszyło się dobrą renomą.

Primitivo stało się symbolem apulijskich win. Odnajdziemy w nim nie tylko koncentrację i bogatą owocowość, ale także promienie słońca z południa Włoch.

W latach 60., kiedy włoskie wino przekształcało się w luksusowy napój, komercyjne winnice z północy zaczęły polegać na pełnych, ciężkich i niedrogich winach z Apulii i Sycylii, aby udoskonalić swoje kupaże i zaspokoić popyt. W ten sposób wina z południa stały się najbardziej znane z produkcji wina niebutelkowanego, dzięki czemu Sycylia i Apulia zyskały niepochlebny przydomek „piwnica Europy”. Zmiana ta osłabiła wiarygodność lokalnego producenta dobrego wina i stworzyła ogromny biznes wokół masowo produkowanego taniego wina – odwrócenie tej sytuacji zajmie prawie pół wieku. Płaski krajobraz pozbawiony naturalnej obrony na północnej linii brzegowej, sprawił że Apulia przez wieki była ofiarą piratów, powodując, że właściciele posiadłości wiejskich budowali masserie – ufortyfikowane farmy za dużymi murami. Gdy lokalni przedsiębiorcy przekształcili porzucone budynki w pensjonaty, winiarnie i hotele, Apulia zaczęła odżywać. Samorządowi ostatecznie udało się przekonać Rzym do promowania apulijskiej turystyki i rozwoju biznesu, wywołując napływ turystów i zapewniając firmom zachętę do inwestowania.
Lata dziewięćdziesiąte przyniosły nowe inwestycje wpływowych producentów wina, którzy mieli wystarczająco dużą siłę przebicia oraz środki, by promować wina z Apulii, umieszczając je w centrum uwagi na scenie światowej. Pojawił się również ruch młodych winiarzy. Internet stanowił portal komunikacyjny dla południowych producentów, aby rozmawiać z resztą świata o ich jakościowych Negroamaro, Primitivo czy Nero di Troia, którzy chcą pokazać światu, jak ciekawe mogą być apulijskie wina.

Apulia jest najdłuższym regionem Włoch, ciągnie się aż przez 450 km, co oznacza, że niełatwo odwiedzić wszystkie pięć głównych regionów winiarskich, od spieczonych południowych równin Salento, przez zielone wzgórza Valle d’Itria, po północne winnice Daunia. Istnieje prawie 30 obszarów DOP, wytwarzających doskonałe wina, bardzo często z odmian winogron unikalnych dla regionu, takich jak: Nero di Troia, Minutolo, Maruggio czy Susumaniello. Nie można oczywiście też zapominać o Primitivo, które jest podstawą przemysłu winiarskiego regionu.

Apulia ma stosunkowo gorący i suchy klimat, który jest łagodzony przez chłodne bryzy z otaczającej wody, w wyniku czego powstają wyraziste i pyszne wina. Niezwykle zróżnicowana geografia regionu produkuje wina, które są bardzo zróżnicowane. Letnie temperatury w Apulii mogą wzrosnąć do palących poziomów na Sycylii, czyniąc z czerwonego zamiast białego podstawę przemysłu winiarskiego, ale stoki Le Murge pielęgnują białe winogrona, takie jak Fiano i Verdeca. Najlepiej nie odwiedzać w szczycie lata (lipiec i sierpień), choć przewrotnie jest to popularny czas dla turystów z Rzymu, którzy chcą po prostu leżeć przy basenie i skwierczyć. Jest doskonały doroczny festiwal wina organizowany przez Borgo Egnazia, który zwykle odbywa się we wrześniu.

Apulia to raj dla miłośników ciężkich, pełnych, owocowych czerwonych win z gładkimi taninami i niezwykle delikatną kwasowością. Niezależnie od tego czy wybór padnie na popularne Primitivo czy mniej znane, lecz równie bogate w smaki i aromaty, wina ze szczepów Susumanielo czy Nero di Troia z pewnością będą zadowoleni z ich jakości.

Wina od Le Vigne di Sammarco

W samym sercu Apulii – tzw. „włoskiej pięty”, w małym miasteczku Cellino San Marco, rodzina Rizzello posiada 180 hektarów ziemi, gdzie winnice są cichymi opiekunami tradycji i terroir. Le Vigne di Sammarco pielęgnuje te wartości, utrzymując je przy życiu i stale rozwijając. Ziemia w nieustannie słonecznym Salento, gdzie delikatne podmuchy wiatru nadają winorośli zapach Morza Śródziemnego, była uważana za kolebkę wina w epoce klasycznej i zachowała swoje unikalne odmiany winorośli aż do dzisiaj. Każda odmiana winorośli jest głosem Salento. Przekonujące Negroamaro, zdecydowane Primitivo, wyraźna Malvasia Nera i przebojowe Susumaniello: rodzina Rizzello słucha ich uważnie już od czterech pokoleń. Popularność Primitivo oraz Salice Salentino powoduje, że rzadko która restauracja pomija te pozycje w swoich kartach.

Producent miesiąca 01| 2020: Champagne Laurent Lequart

utworzone przez Krzysztof Zawadzki | sty 9, 2020 | Aktualności, wina francuskie

„Bracia, przyjdźcie szybko – piję gwiazdy!”: według legendy mnich Dom Perignon z opactwa Hautvillers wypowiedział te słowa, kiedy otworzył butelkę wina, która została zabutelkowana przed zakończeniem fermentacji. Zachwycony smakiem i zapachem wina oraz delikatnymi bąbelkami, Dom Perignon opracował metodę produkcji wina musującego. Niestety jest to jedynie legenda. Wprawdzie Dom Perignon istniał naprawdę i przez większość swojego życia pracował jako w Opactwie Hautvillers, gdzie był odpowiedzialny za pozyskanie terenów na winnice oraz za ulepszenie win (tych niemusujących) z opactwa. Jednak jego cała praca została udokumentowana i nigdzie nie znaleziono wzmianki o tym, żeby kiedykolwiek robił wino musujące, czy przypadkowo, czy celowo.

Każdy słyszał nazwę szampan i wielokrotnie użył jej nie tylko do tych win pochodzących z kolebki najbardziej wyrafinowanych francuskich win musujących – Szampanii. Ich fenomen to nie tylko zasługa świetnie wykreowanego wizerunku oraz marketingu, ale także niepodważalnej jakości wynikającej z wielu aspektów – począwszy od uprawy po sam proces produkcji szampana.

W rzeczywistości, w czasach Dom Perignon, wino z bąbelkami było czymś, czego należało unikać. Od czasu do czasu zdarzało się to naturalnie i było bardzo wdzięcznie nazywane „winem diabła”. Bąbelki pojawiały się, gdy wino było butelkowane przed zakończeniem procesu fermentacji. Wewnątrz butelki narastało ciśnienie i często powodowało pękanie korka lub wybuch butelki. Latające odłamki uderzające w inne butelki, wywoływały reakcję łańcuchową pękających butelek. Dlatego Dom Perignon nigdy nie próbował stworzyć wina musującego. W rzeczywistości próbował tego uniknąć. A więc kto tak naprawdę pierwszy „spróbował gwiazd”? W latach 90. odkryto dokumenty potwierdzające, że Anglicy używali nowoczesnej metody wyrobu szampana, jeszcze zanim Dom Perignon znalazł się w opactwie Hautvillers. Wygląda na to, że w XVII wieku Anglia sprowadziła duże ilości wina z regionu Szampania, które sami butelkowali. Od czasu do czasu dostawali beczkę z winem, które musowało i ten styl tak bardzo im się spodobał, że opracowali sposób produkcji, aby wino zawsze miało bąbelki. W 1662 roku angielski naukowiec Christopher Merret napisał: „nasi winiarze dodają ogromne ilości cukru i melasy do win, aby były żywe i musujące”. Anglicy dodawali cukier ze swoich karaibskich kolonii do butelek wina, aby spowodować drugą fermentację. Opracowali również mocniejsze, grubsze szkło, które mogło wytrzymać ciśnienie wtórnej fermentacji w butelce. Metodę drugiej fermentacji w butelce zwaną méthod champenoise (metoda szampańska) stosowano w Anglii od XVII wieku. Region szampański zaczął jej używać dopiero w XIX wieku. Mimo to od 1994 r. Terminu méthod champenoise nie można używać do opisywania procesu wytwarzania win musujących innych niż tych produkowanych Szampanii we Francji.

Jedną z charakterystyk szampana jest to, że jest mieszany pod każdym względem: mieszanka winogron, mieszanka roczników i mieszanka regionów.

Szampanię znajdziemy na północy Francji, na wschód od Paryża. Region rozciąga się na 34 500 hektarach, od Reims na północy, prawie do granicy z Burgundią na południu. Choć w całym regionie znajdziemy tylko jedną apelację (AOC Champagne), to Szampanię dzieli się na pięć głównych podregionów:

1. Montagne de Reims ma jedne z najbardziej zróżnicowanych gleb w Szampanii, dzięki czemu uprawia się tu wszystkie główne winogrona w regionie. Jednak Montagne de Reims jest najbardziej znane z Pinot Noir, a wiele wiosek Grand Cru jest źródłem dojrzałych, wysokiej jakości winogron używanych do produkcji win w dużych domach szampańskich.
2. Côte des Blancs specjalizuje się w białych winogronach. Biegnące na południe od miasta Epernay, gleba tego wschodniego i południowo-wschodniego zbocza ma większą ilość kredy bogatej w wapień niż gdzie indziej w Szampanii, co tworzy winogrona o wysokiej kwasowości.
3. Vallée de la Marne Położone wzdłuż rzeki Marne na zachód od Epernay, Vallée de la Marne to kraj Pinot Meunier. Ponieważ region ten jest podatny na mróz i jest bardziej zdominowany przez glinę i piasek niż kredę, najlepiej odnajduje się tu Pinot Meunier, ponieważ pączkuje późno i dojrzewa wcześnie.
4. Côte de Sézanne Położone na południe od centrum produkcji szampana Côte de Sezanne jest jak małe Côte des Blancs. Gleba Côte de Sezanne, choć dobrze nadaje się do Chardonnay, nie jest tak zdominowana przez kredę. Dlatego wina mają nieco niższą kwasowość, ale są bardziej aromatyczne.
5. Aube Patrząc na mapę, początkowo może nie być oczywiste, że Aube jest częścią Szampanii. W końcu jest bliżej Chablis niż Reims i Epernay. Aube i jej podregion Côte des Bars to rozwijający się region w pobliżu miasta Troyes. Pinot Noir dominuje w winnicach, ponieważ jest to cieplejszy region z mniejszą ilością kredy w glebie.

Każdy z trzech głównych winogron szampana wnosi do wina swoje własne atrybuty i charakterystykę. W ten sposób, łącząc wszystkie trzy, powstaje kompletny szampan.
„Wielką trójką” są:
• Chardonnay, które dodaje elegancji, możliwości starzenia oraz świeże cytrusowe aromaty
• Pinot Noir, który daje strukturę, bogactwo oraz ciało
• Pinot Meunier, które dodaje aromatów oraz owocowości.

„Wielka trójka” zdecydowanie dominuje w nasadzeniach winnic szampańskich, ale są też cztery inne winogrona, których można używać przy produkcji szampana: Petit Meslier, Arbane, Pinot Gris oraz Pinot Blanc.

To co odróżnia szampana od wielu innych win musujących jest jego metoda produkcji tzw. metoda szampańska. Głównym elementem odróżniającym ją od metody Charmata (metoda tank) jest etap, w którym wino po zabutelkowaniu i dodaniu drożdży oraz cukru (tzw. liqueur) przechodzi drugą fermentację w butelce zamiast w stalowych kadziach. Następnie remuer lub żyropalety obracają butelki w celu równomiernego osadzenia osadu w szyjce, by potem zamrozić ją i wytrącić zebrany osad z drożdży i cukru. Następnie otwiera się butelki w celu usunięcia osadu. Proces ten nazywa się degorżowaniem. Ubytki wina uzupełnia się i korkuje. Tak przygotowana butelka jest odpowiednia etykietowana i gotowa do dystrybucji.

Szampany od Laurent Lequart

Laurent Lequart to dom szampański z serca Doliny Marne. Posiadłość rodziny Lequart to 10-hektarowe, piękne winnice położone w miejscowości Passy Grigny. W 2010 roku Laurent postanowił skoncentrować się na emblematycznym szczepie z doliny Marne: Pinot Meunier, który sprawia, że wina są okrągłe, eleganckie i owocowe, co najlepiej oddają szampany z linii Cuvée Lequart. Dziś 80% terenu jest zasadzona tym winogronem. Obecnie winnicą zarządza Laurent wraz ze swoją żoną Nathalie, ale mają nadzieję, że w przyszłości ich najstarszy syn Corentin będzie reprezentował piąte pokolenie domu szampańskiego Lequart.

Producent miesiąca 12| 2019: Recaredo

utworzone przez Krzysztof Zawadzki | gru 12, 2019 | Aktualności, Wina hiszpańskie

Recaredo jest pionierem w produkcji maksymalnie wytrawnych i długo leżakowanych (tj. min. 36 mesięcy) win musujących Brut Nature. Na 46 hektarach winnic, położonych w apelacji Penedes, uprawiane są zgodnie z zasadami biodynamiki takie szczepy jak Xarel·lo, Macabeo i Parellada oraz niewielkie ilości Chardonnay oraz Pinot Noir. Certyfikat Demeter potwierdza starania winnicy we wprowadzaniu naturalnych i tradycyjnych metod produkcji. Większość zabiegów na winie ma charakter pracy ręcznej (obracanie i degorżowanie).

Od 2019 roku Recaredo nie należy do apelacji DO Cava. Wraz z czołowymi producentami win musujących utworzyli stowarzyszenie o nazwie Corpinnat. Terytorium Corpinnat uważane jest za serce produkcji win musujących w Penedes. Nazwa odnosi się do dwóch pojęć „Cor”, oznaczające „serce” oraz Pinnat, czyli „Penedès”.

Z czego wynika fenomen win Recaredo pozwalający im osiągnąć tak wysokie ceny i ogromnie przychylne głosy krytyków winiarskich (w tym Roberta Parkera)?

Po pierwsze: winiarstwo biodynamiczne. Winnice prowadzone są w filozofii harmonii i odnawialności. Żeby zwalczyć insekty w winnicy, zaprasza się do niej nietoperze zamiast stosować opryski. Żeby zoptymalizować krążenie azotu stosuje się napary z suszonych ziół (m.in. rumianek i pokrzywa) oraz naturalny nawóz zamiast sztucznych nawozów chemicznych. Rozwiązuje się w ten sposób problem u jego podstawy zamiast stosować środki doraźne. Wyniki są zadziwiające! Gleba odzyskuje życie - pojawiają się w niej dobroczynne organizmy, ekosystem się stabilizuje a rośliny są zdrowe, silne i zdolne do produkcji najlepszej jakości owoców. Nie jest to wymysł lokalny - Domaine de la Romanee Conti (producent najdroższych win świata) również jest biodynamiczny, podobnie jak wielu innych.

Po drugie: bezkompromisowość. Kiedy w Szampanii żyropalety obracają setkami butelek jednocześnie, przygotowując je do maszynowego degażowania, w Recaredo pracę ma remuer. Jest odpowiedzialny za to, żeby obrócić w odpowiedni sposób każdą z butelek w celu zgromadzenia osadu w szyjce. Tak przygotowane butelki przekazuje do ręcznego degażowania! Każda z osobna przechodzi przez ręce osoby, której zawód jest niemal zapomniany, nawet w kolebce win musujących. Czy to nie brzmi wyjątkowo? Dodatkowo butelki przechodzą drugą fermentację i dojrzewają pod naturalnym korkiem. Badania dowodzą, że w przypadku tak długiego dojrzewania nie ma on sobie równych. Kapsle są znacznie tańsze i wygodniejsze ale nie dają tak dobrego efektu. W Recaredo nie idzie się na skróty. Wszystko zrobione jest w zgodzie z naturą, w sposób perfekcyjny i dopracowany w każdym szczególe.

Po trzecie: unikalny styl. Wszystkie etykiety Recaredo to wina rocznikowe. Wszystkie są klasy Gran Reserva. Wszystkie produkowane są w stylu Brut Nature, czyli bez dosage (dodawania cukru po degażowaniu). Cukrem można ukryć niedociągnięcia ale Recaredo nie ma nic do ukrycia. Pokazuje dokładnie to, co daje ich ziemia - czysta, żywa i silna. Odzwierciedlenia terroir w tych winach nie da się pominąć. Są skoncentrowane (zbiory ograniczone do 3-4 ton z hektara), mineralne, długie i eleganckie. Pojawiają się w nich nuty drożdżowe (podstawowa etykieta dojrzewa 60 miesięcy na osadzie, wyższe nawet 120) ale nie dominują - wtapiają się i dodają kompleksowości nie tłumiąc owocu i kwasowości.

Wina musujące od Recaredo są bezkompromisowe i wyjątkowe.

Corpinnat: buntownicy bez wyboru?

Świat wina jest niezwykle dynamiczny i zmienia się nieustannie, nie ma co do tego wątpliwości. Jeszcze niedawno nikt by nie pomyślał, że topowi producenci skupiający się na produkcji wysokiej jakości hiszpańskich win musujących mogli porzucić nazwę “Cava”, którą posługiwali się od samego początku istnienia. Jednak niezwykła przepaść jakościowa między przemysłowym winem musującym a tym, które regularnie znajdują się w czołówce najlepszych win musujących świata, zmusiło 6 producentów Cavy do odważnych i radykalnych kroków.

W ten sposób powstał Corpinnat: marka zrzeszającą topowych producentów win musujących z regionu Penedes. Nazwa odnosi się do dwóch pojęć „Cor”, oznaczające „serce” oraz Pinnat, czyli „Penedès”. Na początku porozumienie zostało zawarte pomiędzy producentami: Recaredo, Sabate i Coca, Gramona, Llopart, Nadal i Torello. Celem tego przedsięwzięcia jest zwiększenie jakości oferowanych produktów przez wprowadzenie w życie ścisłych zasad dotyczących zarządzania winnicą i produkcji wina. Na wzór regulacji apelacyjnych, Corpinnat ustaliło terytorium, w granicach których znajduje się 39 wsi uprawnionych do dostarczania winogron przeznaczonych do produkcji win wyróżnionych sygnaturą tej marki. Wszystkie winnice Corpinnat wystąpiły z apelacji DO Cava ze względu na brak porozumienia z Consejo Regulador del Cava w sprawie ustanowienia dodatkowych wymagań jakościowych. Można więc traktować Corpinnat jako osobną, nieoficjalną apelację.

Winnice, które chcą należeć do Corpinnat zobowiązują się do przestrzegania zasad:

Winogrona uprawiane zgodnie z zasadami uprawy ekologicznej zbierane ręcznie: demonstruje zaangażowanie w zrównoważony rozwój oraz ochronę środowiska. Winifikuje się odmiany, które historycznie były używane w Penedès.
100% winifikacja w winiarni: wina musujące, które są produkowane od początku do końca na miejscu gwarantują jakość oraz wierne oddanie terroir.
Długie starzenie wina: minimalny czas dojrzewania na osadzie to 18 miesięcy.
Zrównoważona uprawa winorośli i ochrona krajobrazu.
Audyty zewnętrzne potwierdzające przestrzeganie ścisłych wymogów i zasad marki.

Dziś do Corpinnat należy 9 producentów: Gramona, Llopart, Nadal, Sabaté i Coca, Torelló, Can Feixes, Júlia Bernet, Mas Candí i Recaredo.

Producent miesiąca 11 | 2019: Cantina Bolzano Kellerei Bozen

utworzone przez Krzysztof Zawadzki | lis 7, 2019 | Aktualności, Wina włoskie

Alto Adige to jeden z najmniejszych regionów winiarskich we Włoszech. Otoczony malowniczymi krajobrazami Dolomitów z pozoru nie przypomina krainy porośniętej winoroślami. Jednak produkuje się tutaj wina o wysokiej jakości i naprawdę trudno znaleźć kiepską butelkę. Rzadko można je zobaczyć na marketowych półkach. Jeśli ich jeszcze nie znacie, to zachęcamy do rozpoczęcia przygody z winami z Alto Adige od Cantina Bolzano.

Alto Adige znajduje się na północy Włoch w dolinie rzeki Adyga, blisko granicy z Austrią. Jeden z najmniejszych regionów winiarskich we Włoszech rozciąga się 50 km. wzdłuż rzeki Adyga od Merano aż do Trydentu. Dolina otoczona jest Alpami a jej malowniczy krajobraz na pierwszy rzut oka nie kojarzy się z uprawą winorośli. Winnice usytuowane są na stromych zboczach gór, nawet na wysokości 1000 m. n.p.m. Tylko 15% terenu jest przeznaczonych pod uprawę winogron. W Alto Adige można znaleźć nie mniej niż 150 różnych formacji skalnych, które z biegiem czasu mieszały się ze sobą, tworząc niezwykle zróżnicowaną glebę. Położenie między Dolomitami a Alpami sprawia, że winnice osłonięte są od zimnych górskich wiatrów. Z kolei ponad 300 słonecznych dni w roku, wysoka amplituda dobowa temperatur i położenie na styku dwóch klimatów: śródziemnomorskiego i górskiego sprawia, że wina tam produkowane są dobrze zbudowane, mineralne i ze strzelistą kwasowością. Uprawia się najczęściej wina białe ze szczepów: Pinot Grigo, Gewuztrawiner, Chardonnay, Pinot Bianco. Z czerwonych odmian winogron największą popularnością cieszą się te endemiczne na czele z Lagreinem i Schiavą. Dodatkowo można tu znaleźć szczepy międzynarodowe takie jak Pinot Noir (Blauburgunder), Cabernet Sauvignon, Merlot. Rzadko można kupić tutaj bardzo tanie wina, ale w parze z ceną idzie gwarancja jakości.

W Alto Adige trudno znaleźć wino w niskiej cenie, ale za w każdym z nich odnajdziemy maksimum jakości

W Alto Adige etykiety butelek bardzo często są w języku niemieckim. Jest to uwarunkowane historycznie. Do 1918 roku Górna Adyga była regionem należącym do Austro-Węgier. Dopiero w 1919 roku została przyłączona do Włoch. Na tym terenie ponad 75% ludności mówi w języku niemieckim.

Wina z wzgórz Bolzano

Cantina Bolzano jest usytuowana w jednej z najcieplejszych części regionu Alto Adige – w dolinie rzeki Talfer. Ze względu na swoje położenie winnica jest najbardziej znana ze swoich czerwonych win, przede wszystkim tych produkowanych z endemicznych szczepów takich jak lekka, owocowa Schiava czy pełny, przyprawowy Lagrein, ale warto również spróbować ich Pinot Nero, który to szczep – choć kapryśny – daje świetne wina, dzięki chłodnemu klimatowi oraz alpejskiemu słońcu. W ofercie winnicy znajdują się praktycznie wszystkie standardowe szczepy – od Chardonnay poprzez Sauvignon Blanc i Gewürztraminera na Merlocie i Cabernet Sauvignon kończąc. Warto zwrócić uwagę na szczepy regionalne, np. skoncentrowanego i atramentowego Lagreina, czy na bardzo lekką i jasnoczerwoną Schiava (Vernatsch/Trollinger). Wielkość parceli powoduje, że oferta jest bardzo różnorodna, a doświadczenie i potencjał finansowy grupy gwarantuje wysoką oraz stabilną jakość. Produkcja to aż 2 500 000 butelek wina.

Spółdzielnie skupiające winiarzy są popularną formą prowadzenia działalności gospodarczej w Górnej Adydze. Kellerei Bozen (Cantina Bolzano) powstała w 2001 roku w wyniku połączenia winnicy Gries (1908 r.) z St. Magdalena (1930 r.). Dzisiaj to zespół blisko 220 współwłaścicieli pracujących na 320 hektarach winnic położonych w okolicach Bolzano, na wysokości pomiędzy 200 a 800 metrów n.p.m.

Wina z Cantina Bolzano Kellerei Bozen

Wina z linii Classic (Kellerei Bozen Pinot Grigio, Kellerei Bozen Weissburgunder, Kellerei Bozen Gewurztraminer, Kellerei Bozen Blauburgunder, Kellerei Bozen St. Magdalener) są świeże, aromatyczne i pełne południowo-tyrolskiego słońca i równie dobrze sprawdzą się jako aperitif jak i jako kompan dań z owoców morza czy sałatek i makaronów. Z kolei wina z linii Cru (Kellerei Bozen Kleinstein, Kellerei Bozen Mumelter, Kellerei Bozen Sauvignon Riserva), są uprawiane tylko z winogron najwyższej jakości, w idealnych dla nich warunkach i w najlepszych lokalizacjach. Dzięki wyjątkowej glebie i szczególnym mikroklimacie, wina są pełne charakteru i wiernie odzwierciedlają terroir. Pełne i eleganckie, warto poświęcić chwilę na medytację nad kieliszkiem.